پیاده شو آخرشه

حال من شده مثل این آهنگ بنیامین که هی می گه از دلم پیاده شو آخرشه ، بعد می گه نه بمون ، نه برو ... خلاصه اینکه وقتی تکلیف تو با خودت روشن نیست معلومه که با مردم هم روشن نمی شه خودتم نمی دونی چه خاکی قراره بریزی توی سر خودت بعد یکی دیگه رو می کشی دنبالت که چی ؟ که بگی نه بمون . نه برو . خب بابا بره یا بمونه ؟

ولی از اینجاش خیلی خوشم می یاد که می گه از دلم پیاده شو آخرشه ، یاد این راننده تاکسی هایی می افتم که با آدم لج می کنن وسط راه می گن اصلا پیاده شو آبجی اخرشه . خب اون بدبخت هم کلافه می شه دیگه از بس تو گیجی ، آدرسُ مثل همیشه گم کردی می خوای از حافظه نداشته ات استفاده کنی به یارو گیر می دی . بپیچ سمت چپ ، نه نه ، سمت راست مستقیم برو ، آخ رد کردیم . انقدر راننده بدبخت رو دنبال خودت تو خیابون می کشی که یارو می زنه رو ترمز می گه : پیاده شو آبجی پیاده شو آخرشه ...

اینجاشو خیلی دوست دارم که می گه : از دلم پیاده شو آخرشه . عاقبت هر کس که آدرس ُ گم بکنه و هی آدرس عوضی بده همینه

منم جنون نوشتن گرفتم نه اینکه فکر کنی پروانه ها اومدن سراغم . نه بابا دیگه نه پروانه ایی هست نه ماهی نه جنگلی که سبز شده وسط خونه جنگل این بار سبز شده وسط مغز من فقط نمی دونم چرا جنگل اش انقدر تاریکه ... مگه خفاش ها توی غاز نیستن ؟ پس چرا جنگل وسط مغز من پر شده از خفاش و جغد و هر چی حیوون شومه ؟

پایان ناخوش

خیلی سخته آخر قصه رو بدونی ... همه لذت سکانس های خوب ، پلان های ناب و لحظه های جذاب له می شه تو التهاب آخرین سکانسی که نوشته شده و ... نوشته شده ؟ آره شده و این یک پایان خوش نیست ... نه نیست

دلم واسه وبلاگ نویسی تنگ شده نه اینکه کسی بخونه نه اینکه اصلا بخوام کسی بخونه می خوام یه جا بنویسم که هیچ کس نخونه ... کجا بهتر از وبلاگ که دیگه اصلا کسی یادش نیست همین وبلاگ یه روزی یه بخش مهمی از زندگی همه ما بود، حالا که کسی بهش سر نمی زنه هوس کردم بنویسم مثل نوشتن توی دفتر یادداشت و بعدم سوزوندش ...