برف سیاه بولگاکف جان که تمام شد تا ته ته که خواندم و بارها همزاد پنداری کردم. به توصیه «لیلا» که همیشه بهترین و به درد بخورترین کتاب های روانشناسی را توصیه می کند دست به کار « نیمه تاریک وجود شدم» .
اول از مواجه با خودم حسابی ترسیدم. من تا این حد شلخته؟ بی انضباط ؟ تا این حد تنبل؟ تا این حد جلف؟ تا این حد نژاد پرست!!!! از این آخری چنان وحشت کردم که دو روز گیج و منگ بودم... من تا این حد افتضاح؟ تا این حد بی اراده؟ تا این حد گیج؟
الان فکر می کنید شما خیلی بهتر از من هستید؟ اگر اینطور فکر می کنید در خلوت خود دست به کار خواندن « نیمه تاریک وجود» شوید. با خودتان رو راست باشید حتما نیمه های تاریک وجودتان را کشف می کنید. فقط باید آنها را در آغوش بگیرید و بپذیرید. در راستای کامل شدن با همه خوبی ها و بدی های وجود قدم بر دارید.
بعد دنیا دیگر جای قشنگ تری است، قشنگ تر از وقتی که می خواهید خوب باشید. نمایش خوب بودن و مسابقه برترین بودن واقعا چیزی جز سردرد، افسردگی، استرس، فشار روحی و هزار بدبختی دیگر در پی نخواهد داشت.
اما وقتی کامل شدیم وقتی اعتراف کردیم همه ما در زندگی یک جایی حسادت، دروغ، بدجنسی، خیانت و خیلی چیزهای دیگر را تجربه کردیم (کم یا زیادش اصلا مهم نیست، مهم این است که تجربه کردیم و گرنه چطور می توانیم انگشتمان را سمت مردم بگیریم و بگوییم شما حسود هستید؟ مگر می شود حسی را تجربه نکرد اما شناخت؟) بله وقتی پذیرفتیم ما همه این احساسات و صفاتی را که بد می دانیم تجربه کردیم و یک جاهایی همین احساسات بد ناجی ما بودند دیگر حال همه ما خوب خواهد شد. دیگر دست از سر مردم بر می داریم. دیگر مردم را حسود، بی چشم و رو، بی اراده، شلخته و تنبل نمی خوانیم چون مردم آینه ما هستند. اگر روزی انگشت اتهام را به کسی نشانه رفتید تا حسود یا کلاهبردار یا هر چیز دیگری خطابش کنید یادتان باشد او آینه شماست ...
الان حال من خیلی خوب است چون به شما که به پیش واز پاییز می روید در سرزمین های چهار فصل به شدت حسادت می ورزم.
من حسود هستم وقتی شما روی برگ های پاییز قدم بر می دارید من روی آسفالت آتشین خیابان...
من تنبل هستم وقتی هم ندارد همیشه ...
من شلخته هستم در افکارم در نوشته هایم در قرارهایم در کمد لباس هایم ...
من خیلی چیزها هستم اما مهمتر از همه اینکه خوشحالم از باز شدن درهای کاخ وجودم. درهایی که بسته بودم مبادا شما نیمه تاریک وجودم را ببینید...
اول از مواجه با خودم حسابی ترسیدم. من تا این حد شلخته؟ بی انضباط ؟ تا این حد تنبل؟ تا این حد جلف؟ تا این حد نژاد پرست!!!! از این آخری چنان وحشت کردم که دو روز گیج و منگ بودم... من تا این حد افتضاح؟ تا این حد بی اراده؟ تا این حد گیج؟
الان فکر می کنید شما خیلی بهتر از من هستید؟ اگر اینطور فکر می کنید در خلوت خود دست به کار خواندن « نیمه تاریک وجود» شوید. با خودتان رو راست باشید حتما نیمه های تاریک وجودتان را کشف می کنید. فقط باید آنها را در آغوش بگیرید و بپذیرید. در راستای کامل شدن با همه خوبی ها و بدی های وجود قدم بر دارید.
بعد دنیا دیگر جای قشنگ تری است، قشنگ تر از وقتی که می خواهید خوب باشید. نمایش خوب بودن و مسابقه برترین بودن واقعا چیزی جز سردرد، افسردگی، استرس، فشار روحی و هزار بدبختی دیگر در پی نخواهد داشت.
اما وقتی کامل شدیم وقتی اعتراف کردیم همه ما در زندگی یک جایی حسادت، دروغ، بدجنسی، خیانت و خیلی چیزهای دیگر را تجربه کردیم (کم یا زیادش اصلا مهم نیست، مهم این است که تجربه کردیم و گرنه چطور می توانیم انگشتمان را سمت مردم بگیریم و بگوییم شما حسود هستید؟ مگر می شود حسی را تجربه نکرد اما شناخت؟) بله وقتی پذیرفتیم ما همه این احساسات و صفاتی را که بد می دانیم تجربه کردیم و یک جاهایی همین احساسات بد ناجی ما بودند دیگر حال همه ما خوب خواهد شد. دیگر دست از سر مردم بر می داریم. دیگر مردم را حسود، بی چشم و رو، بی اراده، شلخته و تنبل نمی خوانیم چون مردم آینه ما هستند. اگر روزی انگشت اتهام را به کسی نشانه رفتید تا حسود یا کلاهبردار یا هر چیز دیگری خطابش کنید یادتان باشد او آینه شماست ...
الان حال من خیلی خوب است چون به شما که به پیش واز پاییز می روید در سرزمین های چهار فصل به شدت حسادت می ورزم.
من حسود هستم وقتی شما روی برگ های پاییز قدم بر می دارید من روی آسفالت آتشین خیابان...
من تنبل هستم وقتی هم ندارد همیشه ...
من شلخته هستم در افکارم در نوشته هایم در قرارهایم در کمد لباس هایم ...
من خیلی چیزها هستم اما مهمتر از همه اینکه خوشحالم از باز شدن درهای کاخ وجودم. درهایی که بسته بودم مبادا شما نیمه تاریک وجودم را ببینید...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر